Sukcesy w zastosowaniu śmigłowca UH-1B zachęciły Armię USA i firmę Bell do dalszego rozwijania konstrukcji śmigłowca. Opracowanie silnika Lycoming T53-L-11 pozwoliło zwiększyć możliwości nowej wersji śmigłowca, UH-1C, jako maszyny bojowej, mogło by także pozwolić na zwiększenie udźwigu maszyny w wersji transportowej. W tym celu opracowano Model 205 – z kadłubem przedłużonym o 1041mm w stosunku do Modelu 204. Zwiększono także średnicę wirnika głównego, w celu poprawienia osiągów. Zewnętrznie nowy śmigłowiec był łatwy do rozpoznania, wystarczyło zwrócić uwagę na dwuczęściowe drzwi do kabiny ładunkowej, których tylna część, odsuwana do tyłu została teraz wyposażona w dwa mniejsze okna zamiast jednego dużego, jak w poprzednich wersjach. Przednia część drzwi ładunkowych była otwierana na zawiasach do przodu. W stosunku do modelu 204 zmieniła się także sylwetka śmigłowca podczas postoju na ziemi – w modelu 204 nos śmigłowca był pochylony w dół, w modelu 205 jest wyraźnie podniesiony do góry.
Kontrakt na budowę prototypów podpisano w czerwcu 1960 roku, pierwszy lot odbył się 16 sierpnia 1961. Nowy typ śmigłowca oznaczony jako UH-1D przyjęto na uzbrojenie US Army 31 maja 1963, tego dnia rozpoczęła się także produkcja seryjna. UH-1D pozwalał na zabranie, oprócz czteroosobowej załogi, także 12 żołnierzy z wyposażeniem pozwalającym im na wykonanie trzydniowego patrolu. Zbiorniki mieszczące 833 litry paliwa pozwalały na wykonywanie przelotów na odległość 511km.
UH-1D przeznaczono do wykonywania większości zadań transportu powietrznego w US Army. W związku z tym, starsze maszyny typów UH-1B i UH-1C przesunięto do zadań szturmowych i osłony stref lądowania. Wyprodukowano 2859 śmigłowców typu UH-1D, z czego większość trafiła do US Army.
Przedstawiona na zdjęciach diorama pokazuje lądowanie transportowego śmigłowca w warunkach bojowych. W takich sytuacjach priorytetem było skrócenie czasu w którym śmigłowiec przebywał w strefie lądowania (ang. LZ) i stanowił doskonały cel dla nieprzyjaciela. Dobrze wyszkolony i umotywowany oddział desantowy był w stanie opuścić śmigłowiec jeszcze zanim ten dotknął płozami ziemi. Zadaniem strzelców pokładowych śmigłowca było wspieranie żołnierzy desantu w pierwszych chwilach po lądowaniu i obrona śmigłowca przed ostrzałem z ziemi.
Przedstawiony śmigłowiec nosi malowanie o obniżonej widzialności – śmigłowiec pomalowany jest jednym kolorem, jest to matowy oliwkowozielony, oznaczony X34087 według standardu FS595a, specjalnie wprowadzonego właśnie ze względu na ten kolor. Oznaczenia i napisy eksploatacyjne są czarne. Niska widoczność śmigłowca była jednak także przeszkodą w sytuacjach kiedy śmigłowiec musiał być zauważony przez własne oddziały – stąd obecność kolorowych oznaczeń i malowanie niektórych elementów śmigłowca na jasne kolory. W warunkach frontowych tolerowano także malowanie przez załogę własnych, prywatnych oznaczeń a także nanoszenie na śmigłowce mniej lub bardziej oficjalnych oznaczeń jednostek – jest to zjawisko znane jako „nose art”. Model przedstawia śmigłowiec w barwach „Plutonu Osy” (ang. „Wasp Platoon”), ze 116. Kompanii Śmigłowców Szturmowych „Hornets”. Jednostka ta stacjonowała w Wietnamie od końca 1965 do końca 1971 roku w I CTZ (I Corps Tactical Zone), czyli na północy Wietnamu Południowego.
| Długość (kadłub): | 17 620 mm |
| Wysokość: | 4 410 mm |
| Średnica wirnika głównego: | 14 630 mm |
| Masa własna: | 2 363 kg |
| Masa maksymalna: | 4 309 kg |
| Napęd: | Silnik turbowałowy Lycoming T53-L-11 o mocy 820 kW |
| Uzbrojenie: | Dwa karabiny maszynowe M60 kalibru 7,62 mm, po jednym w każdych drzwiach ładowni |
| Zasięg: | 511 km |
| Prędkość maksymalna: | 204 km/h |
| Załoga: | 3/4 ludzi (Dowódca, drugi pilot, szef załogi i ewentualnie strzelec karabinu maszynowego) |
