Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku Marynarka Wojenna USA rozpoczęła poszukiwania samolotu, który mógłby zastąpić A-1 Skyraider w roli samolotu uderzeniowego. Samolot taki miałby być zdolny do przenoszenia 2000 funtów/907 kg ładunku (domyślnie - bomby atomowej), na odległość 300 mil morskich (557 km), prędkość maksymalna 500 węzłów (928 km/h) i maksymalną dopuszczalną masę 30 000 funtów (13 608 kg). Firma Douglas rozpoczęła prace nad takim samolotem w styczniu 1952 roku i jej główny konstruktor, Ed Heineman postawił na proste rozwiązania techniczne przy wykorzystaniu silnika odrzutowego. Marynarka Wojenna uściśliła wtedy swoje wymagania i przedstawiały się one następująco: Masa własna samolotu miała wynieść 8 136 funtów (3 690 kg) a całkowita masa startowa miała nie przekroczyć 15 000 funtów (27 825 kg), w tym dwa razy większy ładunek bomb niż poprzednio uzgodniony a zasięg miałby być o 100 mil (160 km) większy. Firma Douglas podjęła prace nad samolotem i 21 czerwca 1952 podpisano kontrakt na dostawę dwóch prototypów XA4D-1. We wrześniu Marynarka Wojenna nabrała pewności co do sukcesu nowego projektu i kontrakt zwiększono do 19 maszyn przedseryjnych nie czekając na próby w locie prototypów.
Prototyp XA4D-1 był gotowy 6 czerwca 1954 i wybrano dla niego nazwę „Skyhawk”, która nawiązywała do poprzednich nazw samolotów Douglasa (takich jak Skyraider, Skyknight i Skywarrior). Już przedtem samolot ten był znany jako „Heinemann’s Hot Rod” – „Ścigacz Heinemanna”. Pierwszy lot prototypu odbył się 22 czerwca 1954 roku w bazie Sił Powietrznych Edwards na pustyni Mojave. Był to początek długiego i intensywnego programu prób nowej konstrukcji w locie. Próby lądowania na lotniskowcu rozpoczęto 13 września 1955 roku. W październiku 1955 roku pierwsze seryjne samoloty A4D-1 dostarczono do eskadry VA-72 stacjonującej w Quonset Point, Rhode Island, gdzie prowadzono szkolenie pilotów na nowym typie samolotu.
Jeszcze zanim do jednostek dostarczono pierwsze A4D-1, rozpoczęto prace nad zmodernizowaną wersją samolotu, oznaczoną A4D-2. Zmiany obejmowały przede wszystkim instalację systemu do tankowania w powietrzu, wzmocnienie podwozia głównego i poprawiony system uzbrojenia powietrze-ziemia. Wszystkie A4D-2 miały ster kierunku z widocznym użebrowaniem, były też przystosowanie do przenoszenia „buddy pack” – czyli zasobnika z pompą i wężem umożliwiającego zaopatrywanie w paliwo innych samolotów w locie. Pierwszy A4D-2 wzniósł się w powietrze 26 marca 1956 roku. Dostawy do jednostek rozpoczęły się we wrześniu 1957 roku. Wyprodukowano 165 samolotów w wersji A4D-1 i 542 samoloty w wersji A4D-2.
Skyhawk odznaczał się bardzo zwartą i przemyślaną konstrukcją, dążącą do jak najdalej posuniętego ograniczenia masy własnej i komplikacji projektu. Przede wszystkim rozpiętość skrzydeł dopasowano do wymiarów wind na lotniskowcach co pozwoliło na rezygnację z mechanizmu składania skrzydeł. Dalsze uproszczenie konstrukcji skrzydeł osiągnięto poprzez rezygnację z całkowitego chowania podwozia – jego golenie nie przecinają dźwigara płata a są zawarte w owiewkach na jego dolnej powierzchni co upraszcza konstrukcję i oszczędza masę. Także sposób chowania podwozia (do przodu) pozwala na rezygnację z mechanizmu jego awaryjnego otwierania – zadanie to przejmują grawitacja i powietrze naporowe. Do innych rozwiązań upraszczających konstrukcję i oszczędzających masę należą też automatycznie otwierane sloty.
W 1962 roku zmieniono system oznaczeń amerykańskich samolotów i tak samoloty A4D-1 oznaczono A-4A, a A4D-2 – A-4B.
W momencie wybuchu Wojny w Wietnamie, w 1964 roku samoloty A-4B były już przestarzałe. Pojawiły się już nowsze wersje, a A-4B nie był zdolny do wykonywania swoich zadań w nocy czy w warunkach złej pogody. Mimo tego wiele z nich trafiło do Wietnamu na początku konfliktu. Pokazany na zdjęciach model przedstawia samolot A-4B w barwach eskadry VA-15 „VALions”. Jednostka ta wyruszyła w 1965 roku z Morza Śródziemnego przez Ocean Indyjski i od kwietnia do listopada 1966 roku brała udział w Wojnie w Wietnamie. Wykonała wtedy 2 627 lotów bojowych o łącznym czasie 4 777 godzin, głównie nad Demokratyczną Republiką Wietnamu.
| Długość: | 12 002 mm |
| Wysokość: | 4 560 mm |
| Rozpiętość: | 8 382 mm |
| Masa własna: | 4 152 kg |
| Maksymalna masa startowa: | 10 206 kg |
| Napęd: | Silnik odrzutowy Curtiss-Wright J65-W-16A, o ciągu 34 250 N |
| Uzbrojenie: | Dwa działka maszynowe Colt Mk12 kalibru 20mm z zapasem amunicji po 100 szt.; Dodatkowo 3 węzły podwieszeń pod skrzydłami i kadłubem o łącznym udźwigu ?? kg z możliwością przenoszenia bomb i pocisków rakietowych |
| Zasięg (przybliżony): | 3 000 km (Zależnie od konfiguracji, profilu lotu, ilości uzbrojenia itp.) |
| Prędkość maksymalna: | 1 064 km/h |
| Załoga: | 1 pilot |
