Samolot Douglas Skyraider opracowano w ostatnich dniach drugiej wojny światowej w odpowiedzi na zapotrzebowanie na pokładowy bombowiec nurkujący i/lub torpedowy, będący następcą takich samolotów jak Curtis Helldiver czy Grumman Avenger. Prototyp nowego samolotu, skonstruowany przez słynnego Eda Heinemanna zamówiono 6 czerwca 1944 roku pod oznaczeniem XBT2D-1. Pierwszy lot XBT2D-1 wykonano 18 marca 1945 roku a w kwietniu tego samego roku marynarka wojenna USA rozpoczęła testy samolotu. W grudniu 1946 roku testy zakończono i samolot został skierowany do produkcji pod oznaczeniem AD-1.
AD Skyraider był głównym samolotem uderzeniowym Marynarki Wojennej USA po drugiej wojnie światowej, dlatego też był wielokrotnie modyfikowany (wersje od AD-1 do AD-7), przystosowano go także do przenoszenia praktycznie każdego rodzaju uzbrojenia podwieszanego, jakie występowało w Stanach Zjednoczonych, łącznie z torpedami a nawet bombami jądrowymi. Opracowano także wersję AD-5, w której dwóch pilotów siedziało obok siebie, a w kadłubie było dość miejsca, żeby zabrać ładunek, 10 ludzi, albo 4 pacjentów na noszach.
Podczas wojny w Korei samoloty Skyraider spełniały swoje zadanie w roli szturmowca bardzo dobrze, służąc zarówno w lotnictwie Marynarki Wojennej, jak i Piechoty Morskiej USA.
W roku 1962 zmieniono oznaczenia wszystkich typów samolotów używanych przez Marynarkę Wojenną USA w ramach zunifikowanego systemu oznaczeń. Od tej pory wszystkie samoloty AD różnych odmian zmieniły oznaczenie na A-1. Główne odmiany samolotów Skyraider przedstawiono w poniższej tabeli:
| Stare oznaczenie | Nowe oznaczenie | Opis |
| AD-1 | Pierwotny wariant maszyny | |
| AD-1Q | Samolot walki radioelektronicznej. Dodatkowe wyposażenie elektroniczne i miejsce dla drugiego członka załogi w tylnej części kadłuba | |
| AD-2 | Poprawiona i wzmocniona wersja samolotu | |
| AD-2Q | Wersja walki radioelektronicznej, podobna do AD-1Q | |
| AD-2QU | Wersja do holowania celów, powstała w wyniku przebudowy jednego samolotu AD-2Q (122373) | |
| AD-3 | Dalsze poprawki, lekko zmienione podwozie, wydech i śmigło | |
| AD-3Q | Wersja walki radioelektronicznej, poprawiona w stosunku do AD-2Q | |
| AD-3W | Wersja wczesnego ostrzegania, z radarem w dużej owiewce pod kadłubem i miejscami dla dwóch dodatkowych członków załogi w kadłubie | |
| AD-3E | Wersja ze specjalnym wyposażeniem elektronicznym, powstała przez przebudowę dwóch maszyn AD-3W | |
| AD-3N | Nocny szturmowiec. Załoga składała się z trzech osób | |
| AD-3S | Samolot zwalczania okrętów podwodnych. Dwa samoloty zostały przebudowane z AD-3N | |
| AD-4 | Nowa wersja szturmowa, ze zmienioną elektroniką, poprawionym oszkleniem kabiny i uzbrojeniem stałym zwiększonym z dwóch do czterech działek 20mm | |
| AD-4L | Wersja szturmowa przystosowana do działania w warunkach zimowych, wyposażona w urządzenia do odladzania | |
| AD-4B | Wersja przystosowana do przenoszenia uzbrojenia jądrowego | |
| AD-4Q | Wersja walki radioelektronicznej | |
| AD-4N | Szturmowiec nocny | |
| AD-4NL | Szturmowiec nocny, przystosowany do działania w warunkach zimowych | |
| AD-4NA | A-4D | Szturmowiec dzienny powstały w wyniku wymontowania części wyposażenia z samolotów AD-4N na potrzeby wojny w Korei |
| AD-4W | Samolot wczesnego ostrzegania z radarem pod kadłubem | |
| AD-5 | A-1E | Samolot szturmowy, poważnie przebudowany w stosunku do poprzednich wersji, z dwuosobową załogą siedzącą obok siebie, przedłużonym i poszerzonym kadłubem i zwiększonym statecznikiem pionowym |
| AD-5U | UA-1E | Samoloty AD-5/A-1E przeznaczone do zadań pomocniczych (utility), przewożenia ładunków i holowania celów ćwiczebnych |
| AD-5N | A-1G | Szturmowiec nocny |
| AD-5Q | EA-1F | Samolot walki radioelektronicznej. Dzięki modułowej konstrukcji wersja bardzo uniwersalna, znana też jako "12 w 1" |
| AD-5W | EA-1E | Samolot wczesnego ostrzegania, z radarem pod kadłubem |
| AD-5S | Samolot zwalczania okrętów podwodnych, wyprodukowano jeden prototyp. | |
| AD-6 | A-1H | Wersja szturmowa, z jednoosobową załogą, będąca rozwinięciem AD-4B, zdolnej do przenoszenia broni jądrowej. Samolot produkowany równolegle z wersją AD-5 |
| AD-7 | A-1J | Dalsze rozwinięcie wersji AD-6, ze wzmocnionym silnikiem i podwoziem |
W chwili rozpoczęcia Wojny w Wietnamie Skyraider był już właściwie przestarzały, przyszłość należała do odrzutowców. Mimo tego Skyraidery marynarki wojennej (nazywane też od starego oznaczenia AD Able Dog - ang. zdolny pies) wykonywały misje szturmowe, do których zostały stworzone, nad północnym i południowym Wietnamem. W chwili, kiedy Marynarka Wojenna USA rozpoczęła wycofywanie samolotów A-1 ze służby i zastępowanie ich samolotami A-4 Skyhawk, Skyraiderami zainteresowały się Siły Powietrzne USA. Początkowo chodziło o to, aby przekazać siłom powietrznym Wietnamu Południowego samolot bliskiego wsparcia, w którym oprócz lotnika południowowietnamskiego zmieściłby się też amerykański "doradca". Dostępność dwuosobowych Skyraiderów dała możliwość wykorzystania samolotów tanich i prostych w obsłudze, a zarazem efektywnych w walce ze słabo uzbrojonym przeciwnikiem, dlatego z tej możliwości szybko skorzystano. Wkrótce potem siły powietrzne USA przejęły też Skyraidery w wersji jednoosobowej.
Siły powietrzne Stanów Zjednoczonych wprowadziły kilka istotnych modyfikacji w swoich samolotach po przejęciu ich od marynarki wojennej. Najważniejszą z nich było zamontowanie w samolotach fotela wyrzucanego z rakietą wyciągającą, tzw. "Yankee seat", umożliwiającego bezpieczne katapultowanie przy niskich prędkościach, pułapach i nietypowym położeniu samolotu. Dodatkowo wymieniono kółko ogonowe na większe i z oponą pneumatyczną, dodano światła do lądowania i radia do łączności z wojskami na ziemi. Po pewnym czasie rozpoczęto wymienianie kół podwozia głównego z odlewanych na tłoczone z blachy, ze względu na problemy z ich pękaniem.
Szczególną odmianą misji bliskiego wsparcia były misje ratownicze, w których samolotom przypadało zadanie osłony śmigłowców wyciągających z kłopotów zestrzelonych amerykańskich lotników. W misjach takich, Skyraidery o kryptonimie "Sandy", nie miały sobie równych. Maszyny tego typu, do których w międzyczasie przylgnęło przezwisko "SPAD" (od znanych samolotów z pierwszej wojny światowej), odznaczały się niską prędkością lotu, umożliwiającą precyzyjne celowanie a także długotrwałością lotu przewyższającą każdy porównywalny samolot odrzutowy z tamtych czasów i dużym ładunkiem uzbrojenia, co pozwalało godzinami pracować nad miejscem, gdzie znajdował się zestrzelony lotnik.
Po wycofaniu samolotów Skyraider z uzbrojenia amerykańskich sił zbrojnych, co nastąpiło bezpośrednio po wycofaniu się USA z Wietnamu w 1972 roku, długo nie było maszyny zdolnej je zastąpić. Dopiero po wprowadzeniu do uzbrojenia samolotów A-10 Thunderbolt II, które też specjalizują się w lataniu "wolno i nisko" USAF odzyskał zdolność działania w takich typach misji.
| Długość: | 11 938 mm |
| Wysokość: | 4775 mm |
| Rozpiętość: | 15 240 mm |
| Masa własna: | 5 400 kg |
| Maksymalna masa startowa: | 8 213 kg |
| Napęd: | 18-cylindrowy silnik tłokowy Wright R-3350-26WB, chłodzony powietrzem, o mocy 1986 kW (2700 KM) |
| Uzbrojenie: | Cztery działka maszynowe M3 kalibru 20mm; Dodatkowo 15 węzłów podwieszeń pod skrzydłami i kadłubem o łącznym udźwigu 3629 kg z możliwością przenoszenia bomb, pocisków rakietowych i zasobników z uzbrojeniem strzeleckim |
| Zasięg: | 2116 km |
| Prędkość maksymalna: | 518 km/h |
| Załoga: | 1 pilot |
